زلزله ای که ساعاتی گذشته مرزهای عراق و ایران را تکان داد، یکی از نیرومند ترین زمین لزره های این سال ها بود. گفته می شود این زمین لرزه توسط ۱۸۰ میلیون  نفر حس شده یا دست کم منطقه‌ای را تحت تاثیر قرار داده که ۱۸۰ میلیون نفر ساکن دارد. چنین زلزله ای حتما وحشتناک است، اما گمان می کنم پدیده ای هست که می تواند وحشتناک تر و خطرناک تر از این زلزله یا هر زلزله دیگری باشد. 

کسانی که در چنین شرایطی به جای انتشار آگاهی، شایعه ها را پخش می کنند از هر زلزله ای خطرناک ترند. آنها برای دیدن شدن در چند گروه و کانال شایعاتی را منتشر می کنند که عواقب گسترده ای دارد؛ از اختلال در رفت و آمد و امداد رسانی تا بروز مشکلات روحی و روانی برای مردم. 

در حالی که رسانه های رسمی بر خسارات و تلفات زلزله در  محدوده خاصی تاکید کرده اند، برخی اخبار جعلی از زمین لرزه در نقاطی می گویند که هیچ اثری از زلزله در آنها نبوده است. در این شرایط نیروهای امدادی و دستگاه های مسئول مجبور می شوند برای برقراری آرامش و اطمنیان دادن به مردم، انرژی خود را صرف نقاطی کنند که هیچ ضرورتی ندارد. 

وقتی ما در  فضای مجازی و شبکه های اجتماعی عکس آرشیوی از ساختمان ویرانه ای را به اسم تخریب خوابگاه دانشجویان در ایلام منتشر می کنیم، آیا می توانیم تصور کنیم با دل والدین آنها در مثلا خراسان چه می کنیم؟ بار ترافیک خطوط مخابراتی یا حتی جاده ها را چقدر اضافه می کنیم؟

خوب است به عنوان یک شهروند مسئول خبری که از صحتش اطمنیان نداریم را منتشر نکنیم و حتی به منتشر کننده خبر تذکر بدهیم. مخصوصا کودکان را از معرض این خبرهای دروغ دور نگه داریم و حواس مان به حساسیت روحیه آنها باشد.خودمان شایعه نسازیم و به جک هایی که با زلزله ساخته می شود نه بخندیم و نه برای کسی ارسال کنیم. فراموش نکنیم هر خبری در مورد پیش بینی زلزله حتما و حتما دروغ است. 

در نقاطی که درگیر زلزله هستند توصیه های رسمی و دقیق را به اطلاع دیگران برسانیم و اگر امدادگری بلد نیستیم، مداخله نکنیم. اصرار بی دلیل برای ذخیره مواد غذایی و سوخت خودش می تواند به بحرانی بدتر از زلزله تبدیل شود. 

در مناطق دور از حادثه، شرایط کنونی را یک فرصت بدانیم؛فرصتی که به زلزله بیشتر فکر کنیم و برای مقابله با آن آماده شویم. حالا که حرف و خبر از زلزله بیشتر است دست کم توصیه های مربوطه را با اعضای خانواده مرور کنیم و اگر جعبه کمک های اولیه نداریم،دست به کار شویم.
 

احمد مرادپور